Το ερώτημα, το οποίο τέθηκε ενώπιον της Εισαγγελίας του Αρείου Πάγου από δικηγόρο Αθηνών, αφορά στον υποχρεωτικό εμβολιασμό και, ειδικότερα, αν η επιβολή του υποχρεωτικού εμβολιασμού και της υποχρεωτικής επίδειξης πιστοποιητικού εμβολιασμού συνιστά εγκληματική πράξη (παράνομη βία, σωματική βλάβη, απειλή, κατά περίπτωση και ενίοτε κατά συρροή) κατά αντικειμενική υπόσταση, ανεξαρτήτως της υποκειμενικής (ΓνωμΕισΑΠ 20/2021).

Η Αρχή επεσήμανε πως ο περιορισμός του εύρους της γνωμοδοτικής της αρμοδιότητας, όπως ρυθμίζεται στη διάταξη του άρ. 25 παρ. 2 του Κώδικα Οργανισμού Δικαστηρίων και Κατάστασης Δικαστικών Λειτουργών, συνδυάζεται με την παραδοχή ότι το αντικείμενο της γνωμοδότησης πρέπει να αφορά ευρύτατες κατηγορίες προσώπων, να πρόκειται δηλαδή περί νομικού ζητήματος που παρουσιάζει γενικότερο ενδιαφέρον.

Δεν υφίσταται αρμοδιότητα επί υποβολής μεμονωμένων ερωτημάτων ιδιωτών, έστω και αν αυτοί είναι επαγγελματίες νομικοί, αναφορικά με νομικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν κατά την καθημερινή επαφή τους με δημόσιες υπηρεσίες ή κατά την ενάσκηση του λειτουργήματός τους.

Συνεπώς, εν προκειμένω, δεν είναι επιτρεπτή η γνωμοδότηση επί του εν λόγω νομικού ζητήματος αφενός επειδή τίθεται από μεμονωμένο ιδιώτη και αφορά νομικό προβληματισμό του τελευταίου, αφετέρου επειδή για το εν λόγω ερώτημα αποκλειστικά αρμόδιες να αποφανθούν είναι οι εισαγγελικές και δικαστικές αρχές που θα επιληφθούν επί τη βάσει συγκεκριμένων κατά τα πραγματικά περιστατικά και στοιχεία συμπεριφορών, επ’ αφορμή υποβολής μήνυσης, έγκλησης κλπ.

Περαιτέρω, επεσήμανε πως το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει ήδη επιληφθεί επί σχετικών με το θιγόμενο ζήτημα περιπτώσεων και πριν την εφαρμογή του νεαρού νόμου 4820/23-7-2021 (άρθρα 205-206), όπως, για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό υπαλλήλων που υπηρετούν στις Ειδικές Μονάδες Αντιμετώπισης Καταστροφών (Ε.Μ.Α.Κ.), και τη διαγραφή νηπίου από δημοτικό παιδικό σταθμό (ΣτΕ133/2021 Ολ. και 2387/2020, αντίστοιχα), δεχόμενο, ότι ο εμβολιασμός, ως απαραίτητο μέτρο για την πρόληψη της διάδοσης και την καταπολέμηση μεταδοτικών ασθενειών, που συνιστούν σοβαρό κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, είναι συνταγματικώς ανεκτή πράξη, χάριν του δημοσίου συμφέροντος(ΣτΕ 2387/2020, ΣτΕ 622/2021).

Σε ευρωπαϊκό δε επίπεδο, το ΕΔΔΑ, επί εξέτασης υπόθεσης υποχρεωτικού εμβολιασμού που εφάρμοζε η Τσεχική Δημοκρατία, αναφορικά με συγκεκριμένες 1 0 μολυσματικές ασθένειες, η οποία έκρινε, ότι δεν υπήρξε παραβίαση του άρθρου 8 (δικαίωμα σεβασμού της ιδιωτικής ζωής) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, αφού δεν αποκλείει παρεμβάσεις οι οποίες συνάδουν με τις πρόνοιές του, όπως λ.χ. η προστασία της δημόσιας υγείας (παρ.272).

Δείτε αναλυτικά τη γνωμοδότηση εδώ.

Πηγή: lawspot